Sonnet 18

Toen William Shakespeare in 1616 op 52-jarige leeftijd overleed liet hij een omvangrijk oeuvre achter van 37 toneelstukken, 154 sonnetten en enkele langere gedichten. De toneelstukken werden pas in 1623, zeven jaar na zijn dood, gepubliceerd. Deze waren immers bedoeld om gespeeld te worden, men hoefde ze niet te lezen. Dat lag anders bij de gedichten. In 1609 was Shakespeare zelf nauw betrokken bij de publicatie van een bundel van zijn sonnetten.

Dat is niet verwonderlijk want zijn sonnetten vertellen een persoonlijk verhaal met als hoofdrolspelers Shakespeare zelf en de man en de vrouw met wie hij in Londen een gepassioneerde liefdesrelatie had. In de nummers 1 t/m 126 van de sonnettenserie speelt a fair youth de hoofdrol, in de overige is deze weggelegd for a dark lady. Wij weten de namen van deze personen niet, wat er toe heeft geleid dat er inmiddels tientallen boeken zijn geschreven waarin wordt gespeculeerd over de identiteit van de geliefden van William Shakespeare.

Het achttiende sonnet uit de bundel van Shakespeare wordt door velen gezien als het mooiste liefdesgedicht ooit geschreven. Elk jaar op Valentijnsdag wordt het door duizenden verliefde mensen op kaarten geschreven, die vervolgens door hun geliefden met een diepe zucht worden gelezen.

"Shall I compare thee to a summer's day?

Thou art more lovely and more temperate:

Rough winds do shake the darling buds of May,

And summer's lease hath all too short a date.

Sometime too hot the eye of heaven shines,

And often is his gold complexion dimmed;

And every fair from fair sometime declines,

By chance, or nature's changing course untrimmed.

But thy eternal summer shall not fade,

Nor lose possession of that fair thou ow'st,

Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,

When in eternal lines to time thou grow'st.

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this, and this gives life to thee."

In de video hieronder leest David Tennant, bekend Shakespeare acteur, het gedicht voor.

"Jou vergelijken met een zomerdag?

Je bent veel mooier, zachter, niet zo heet:

Het weer is 's zomers soms volstrekt van slag,

En zomers zijn weer over voor je 't weet.

Het hemellicht schijnt nu eens veel te straf,

En dan weer is het mistig overal;

Van al het mooie gaat het mooi eens af,

Door 'n ongeluk of door gewoon verval.

Maar jouw zomer gaat nimmermeer voorbij,

Noch zal jouw zomerschoonheid ooit vergaan,

En van zijn schaduw houdt de Dood jou vrij,

Nu jij in deze regels blijft bestaan.

Zolang een hart nog slaat, een oog nog schouwt,

Leeft dit gedicht, dat jou in leven houdt."

vertaling van Willem den Hertog

Het gedicht laat de geliefde eeuwig leven? Kan dat? Jazeker! Elke keer als het gedicht door iemand gelezen wordt, verschijnt het beeld van de geliefde voor het geestesoog van de lezer. Natuurlijk is hij al lang dood, maar hij leeft voort in de gedachten van degenen die Sonnet 18 lezen of horen. Was Shakespeare zo overtuigd van zijn eigen kunnen dat hij wist dat zijn gedicht eeuwen na zijn dood nog gelezen zou worden? Blijkbaar wel en terecht. Het valt niet te ontkennen dat zijn werk eeuwigheidswaarde heeft en ongetwijfeld nog heel lang door mensen gewaardeerd zal worden. Tot het laatste hart niet meer slaat, tot het laatste oog niet meer ziet, oftewel tot het einde der tijden, zal de geliefde van Shakespeare er zijn. Wie zou dat niet willen?

(Een uitgebreider verhaal over Sonnet 18 van William Shakespeare staat in de rubriek 'Verhalen' van mijn website 'Shakespeare en ik'. Het heeft de titel And this gives life to thee.)

Meer * More * Más

➽ ajjdebruijnOnderweg / Boeken

➽ Shakespeare en ik / Verhalen